Αν ήταν να ξαναζήσω από την αρχή, Ακριβή μου, τον ίδιο δρόμο θα 'παιρνα...
Κλείνω το μικρό αυτό αφιέρωμα με ένα απόσπασμα από αυτά που έγραφε η Μαντόνα της Μυκόνου, σε ένα από τα γράμματα που έστελνε στην κόρη της καρδιάς της, την Ακριβή, που βρισκόταν στην Αμερική παντρεμένη και ασφαλής. Ήταν κάποια από τις νύχτες του 1838, που ανακαλούσε μνήμες και νεκρούς, ματώνοντας τις πληγές της και ανιστορώντας τη ζωή της, τους αγώνες της, τον πικρότατο και μεγάλο έρωτά της με τον Δημήτριο Υψηλάντη, τις εξάρσεις, τους ηρωισμούς, τη θεϊκή τρέλα, τα πάθη, τις προδοσίες, τον αλληλοσπαραγμό.
...Αν ήταν να ξαναζήσω από την αρχή, Ακριβή μου, τον ίδιο δρόμο θα 'παιρνα.
Μες στη φτώχια μου είμαι πλούσια. Αγάπησα και αγαπήθηκα. Το όνομά μου έγινε τραγούδι. Η προσωπογραφία μου κοσμεί σπίτια ανθρώπων που ποτέ δε θα γνωρίσω. Μα όλα αυτά είναι ένα τίποτε μπρος στο αντίδωρο της έκστασης που αξιώθηκα να μεταλάβω, όταν έγινε πραγματικότητα το όνειρό μου. Η ελευθερία του γένους.
Αν δεν ελπίσεις το ανέλπιστο, κόρη μου, δε θα το βρεις. Εμείς το ελπίσαμε και, με τη βοήθεια του Θεού, το βρήκαμε, κι ας ήμασταν αβοήθητοι! Ζήσαμε θαύματα και καμιά δυστυχία, καμιά μικρότητα δεν μπορεί να τα θαμπώσει. Θα τα εξιστορείς κάποτε στα παιδιά σου και θα τα μάθεις να πιστεύουν στα θαύματα...
Ξημέρωσε κιόλας. Σκιρτά το λιμάνι. Ξανοίγει το σκοτάδι προς την ανατολή. Γεμίζει ιριδισμούς η θάλασσα, καθώς σηκώνεται λαμπρός ο δίσκος του ήλιου, για να χρυσώσει την πέτρα και το ξερόχορτο...
Κι εγώ ξαναγεννιέμαι ακόμη μια φορά με το «Ωσαννά» στα χείλη.
Μόνη αλήθεια η Ανάσταση, Ψυχή μου!
Αποσπάσματα βασισμένα στο βιβλίο της Λιλής Μαυροκεφάλου,
της φωτιάς και της ερημιάς, εκδόσεις Λιβάνη
Κλείνω το μικρό αυτό αφιέρωμα με ένα απόσπασμα από αυτά που έγραφε η Μαντόνα της Μυκόνου, σε ένα από τα γράμματα που έστελνε στην κόρη της καρδιάς της, την Ακριβή, που βρισκόταν στην Αμερική παντρεμένη και ασφαλής. Ήταν κάποια από τις νύχτες του 1838, που ανακαλούσε μνήμες και νεκρούς, ματώνοντας τις πληγές της και ανιστορώντας τη ζωή της, τους αγώνες της, τον πικρότατο και μεγάλο έρωτά της με τον Δημήτριο Υψηλάντη, τις εξάρσεις, τους ηρωισμούς, τη θεϊκή τρέλα, τα πάθη, τις προδοσίες, τον αλληλοσπαραγμό.
...Αν ήταν να ξαναζήσω από την αρχή, Ακριβή μου, τον ίδιο δρόμο θα 'παιρνα.
Μες στη φτώχια μου είμαι πλούσια. Αγάπησα και αγαπήθηκα. Το όνομά μου έγινε τραγούδι. Η προσωπογραφία μου κοσμεί σπίτια ανθρώπων που ποτέ δε θα γνωρίσω. Μα όλα αυτά είναι ένα τίποτε μπρος στο αντίδωρο της έκστασης που αξιώθηκα να μεταλάβω, όταν έγινε πραγματικότητα το όνειρό μου. Η ελευθερία του γένους.
Αν δεν ελπίσεις το ανέλπιστο, κόρη μου, δε θα το βρεις. Εμείς το ελπίσαμε και, με τη βοήθεια του Θεού, το βρήκαμε, κι ας ήμασταν αβοήθητοι! Ζήσαμε θαύματα και καμιά δυστυχία, καμιά μικρότητα δεν μπορεί να τα θαμπώσει. Θα τα εξιστορείς κάποτε στα παιδιά σου και θα τα μάθεις να πιστεύουν στα θαύματα...
Ξημέρωσε κιόλας. Σκιρτά το λιμάνι. Ξανοίγει το σκοτάδι προς την ανατολή. Γεμίζει ιριδισμούς η θάλασσα, καθώς σηκώνεται λαμπρός ο δίσκος του ήλιου, για να χρυσώσει την πέτρα και το ξερόχορτο...
Κι εγώ ξαναγεννιέμαι ακόμη μια φορά με το «Ωσαννά» στα χείλη.
Μόνη αλήθεια η Ανάσταση, Ψυχή μου!
Αποσπάσματα βασισμένα στο βιβλίο της Λιλής Μαυροκεφάλου,
της φωτιάς και της ερημιάς, εκδόσεις Λιβάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου