Η γειτονιά μας

Η ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Παλιά γειτονιά εγώ δεν έχω. Έχει όμως η γιαγιά μου, που κάποτε ζούσε στον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε.

Πριν από περίπου 70 χρόνια, ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός.

Ας ξεκινήσουμε με τα επαγγέλματα. Επαγγέλματα που σβήνουν με το πέρασμα του χρόνου. Όπως : ο καστανάς, ο εφημεριδοπώλης, ο ψωμάς, ο καρεκλάς, ο νερουλάς, ο παγωτατζής, ο καρβουνιάρης, ο ψαράς, ο λούστρος κ.α.

Ύστερα θα σας μιλήσω λίγο για την καθημερινότητά τους. Οι άντρες κάθε μέρα δούλευαν ή πήγαιναν στο καφενείο με τα κομπολόγια τους. Οι γυναίκες είχαν αναλάβει τις δουλειές του σπιτιού. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πλύσιμο ρούχων και πιάτων κτλ. Κάθε απόγευμα έπαιρναν τα εργόχειρά τους, μαζεύονταν σε μια γωνίτσα και λέγανε τα κουτσομπολιά της γειτονιάς.

Όσο για τα παιδιά, πήγαιναν το πρωί σχολείο και μάθαιναν ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, μουσική και ιστορία. Το απόγευμα μαζεύονταν σε μια αλάνα και έπαιζαν τόσα παιχνίδια…

Τέλος θα σας μιλήσω λίγο για το πώς ήταν φτιαγμένη η γειτονιά τότε : τα σπίτια ήταν από τούβλο και μερικά από πέτρα. Υπήρχαν χωματόδρομοι και μονοκατοικίες. Σπάνια περνούσαν αυτοκίνητα. Ο πιο ωραίος ήχος που μπορούσες να ακούσεις ήταν το κελάηδημα των πουλιών. Ήταν τόσο γλυκός!

Γενικά τότε η ζωή η ζωή των ανθρώπων ήταν πολύ πιο απλή, χωρίς ανέσεις. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω κι εγώ, έστω για λίγο, αυτόν τον κόσμο!

Μάρω Κουτρουμάνου